بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند ياد نكنم به روز رستاخيز

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و نه سوگند آرم به نهاد (به روان) سرزنشگر

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا پندارد انسان كه هرگز گرد نياريم استخوانهايش را

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

بلى تواناييم بر آنكه راست كنيم سرانگشتانش را

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

بلكه خواهد انسان كه باز كند پيش رويش را

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

پرسد كى است روز قيامت

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

تا گاهى كه بدرخشد ديده

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و بگيرد ماه

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و گردآورده شوند مهر و ماه

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

گويد انسان در آن روز كجا است گريزگاه

كَلاَّ لا وَزَرَ

نه چنين است نيست گريزگاه

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

بسوى پروردگار تو است در آن روز آرامشگاه

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

آگاه شود انسان در آن روز بدانچه پيش فرستاد و پس انداخت